Terapia psychodynamiczna jest metodą terapii opartą na założeniach teorii psychoanalizy, a jej podstawowym narzędziem jest dialog terapeutyczny. Istotą pracy terapeutycznej w podejściu psychodynamicznym jest analiza i interpretacja przeżyć psychicznych – ujawnianych w wypowiedziach i emocjach pacjenta. W trakcie terapii pacjent zyskuje rozumienie nieświadomych motywów swojego postępowania, podejmowanych decyzji i dokonywanych wyborów, dzięki czemu może zyskać większą kontrolę nad swoimi działaniami i życiem psychicznym.
W procesie psychoterapii możemy osiągnąć następujące cele:
-
wyeliminowanie lub zmniejszenie negatywnych objawów (np. lęków, fobii, depresji, chorób psychosomatycznych, natręctw)
-
niesienie ulgi w cierpieniu
-
zmianę niekorzystnych wzorców zachowań i przeżywania
-
doświadczanie nowych sposobów rozwiązywania problemów i nowego spojrzenia na własne doświadczenia i relacje
-
zyskanie większej samoświadomości i rozwój osobowości
-
zmianę funkcjonowania w związkach z innymi.
Bazą teoretyczną psychoterapii psychodynamicznej jest psychoanaliza Zygmunta Freuda, teoria relacji z obiektem (m.in. Melania Klein), psychologia ego i psychologia self (Heinz Kohut).
Dla kogo jest wskazana psychoterapia psychodynamiczna?
Psychoterapii może poddać się każdy, kto jest wystarczająco zmotywowany do pracy nad sobą i swoimi problemami, potrafi znieść pewien poziom niepokoju i frustracji, które wiążą się z taką formą pomocy oraz jest skłonny do refleksji nad sobą.
Decyzja o podjęciu psychoterapii podejmowana jest po jednym lub kilku spotkaniach konsultacyjnych oraz wstępnych ustaleniach diagnostycznych. Wówczas pacjent i terapeuta zawierają tzw. kontrakt terapeutyczny, czyli umowę określającą cel i warunki terapii (m. in. podstawowe zasady, częstotliwości i terminy spotkań, sposób płacenia za sesje, zasady kontaktowania się z terapeutą pomiędzy sesjami).